اشعار فاطمیه

از غم ، دلم گرفته مادر ، كه خيس ِ بارونم

بازم ، برا شفاي دردات ، خدا رو ميخونم

يادم نمي ره روزيكه

آتيش گرفت خونه

ا ين خاطره تو ذهن من

هميشه مي مونه

سايه روشن ِ دود و ، صداي شكستن ِ در

خداميدونه مردم ، پاي ناله هات مادر

خون ِ روي ديوار و ، شعله هاي بي رحمي

... دست بي حيايي كرد ، صورت ِ تو رو زخمي

امون امون امون ايدل واي

هرشب ، از آسمون چشمات ، ستاره مي چيني

منكه ، تو كوچه بودم مادر ، يه شاهد عيني

دوماهه كه باچشم ِ تار دنيا رو مي بيني

تو خونه هم با پوشيه

يه گوشه مي شيني

پسر ِ بزرگت رو ، همراه ِ خودت بردي

كوچه ي بني هاشم ، جايي كه زمين خوردي

تورو ميزد اون نامرد ، منم ميزدم فرياد

روي خاك اون كوچه ، گوشواره شكست افتاد

امون امون امون ايدل واي

مادر

، غرور من بشكسته ، ميون اون كوچه

موي ِ ، سفيد من شد عمري ، نشون اون كوچه

شكسته قلب آسمون زغربت ِ چشمات بازم

خدارو شكر بودم تو اون كوچه

همرات اگه نشدم اونجا، سپر سيلي

اما تو رو آوردم مادر ، تا خونه تك وتنها

گفتي كه نگم چي شد ،

گفتي محرم ِ رازم

باشه نميگم مادر ، ميسوزم و ميسازم